تغییرات اقلیمی بیش‌ترین تاثیر را روی فقیرترین کشورهای جهان خواهد گذاشت

بر اساس پژوهش جدید، نواحی که در میان فقیرترین کشورهای جهان قرار دارند، نوسانات قابل‌توجهی دمایی را در ۸۰ سال آینده تجربه خواهند کرد. پژوهشگران در پژوهش جدید، ۳۷ مدل جهانی را که چگونگی تغییرات اقلیمی تا سال ۲۱۰۰ را شبیه‌سازی کرده بودند، بررسی کردند و پس از مقایسه این مدل‌ها، نواحی را که دارای بیش‌ترین نوسانات دمایی بودند، شناسایی کردند.

مناطق اطراف جنگل‌های آمازون، جنوب آفریقا، ساحل شمالگان و همچنین نواحی نیمه گرمسیری در نیمکره‌ی شمالی مانند منطقه‌ی ساحل در آفریقا و برخی نواحی در هندوستان، مکان‌هایی هستند که نوسانات شدید دمایی را تجربه خواهند کرد.

سباستین باتیانی، پژوهشگری از دانشگاه واخنینگن در هلند و پژوهشگر ارشد این پژوهش جدید که هفته‌ی جاری در نشریه‌ی Science Advances منتشر شد، گفت:

 مهم‌ترین یافته‌ی ما الگوی ناعادلانه‌ی تغییر دما است. مقابله با نوسانات بزرگ برای ملت‌ها و محیط‌زیست دشوارتر است. بنابراین، تاثیرات منفی بیشتر در کشورهای فقیرتر خواهند بود.

به‌عنوان مثال، شمال کنیا به‌طور گسترده‌ای خشک‌تر شده که در آينده منجر به خشکسالی می‌شود و فقر در این منطقه را تشدید می‌کند. برخی گزارش‌ها پیش‌بینی کرده‌اند که تا سال ۲۰۳۰، قیمت مواد غذایی در کشورهای جنوب صحرای آفریقا با کاهش تولید محصولات کشاورزی، ۱۲ درصد افزایش خواهد یافت.

در همین حال، مناطق صنعتی مانند ایالات متحده و چین که بیش‌ترین تاثیر را در گرمایش جهانی داشته‌اند، دمای نسبتا پایداری خواهند داشت. این پژوهش پیش‌بینی کرده که نوسانات دمایی در این نواحی با گرم شدن کره زمین کاهش می‌یابد.

در این تصویر، نوسانات دما تا سال ۲۱۰۰ را مشاهده می‌کنید. همانطور که مشاهده می‌کنید، تغییرات اقلیمی در بخش‌هایی از جهان، بیشترین تاثیر را خواهد گذاشت که کم‌ترین فعالیت‌های صنعتی مرتبط به انتشار گازهای گلخانه‌ای را داشته‌اند

در سال ۲۰۱۰، در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد در کانکون، مکزیک، کشورهای توسعه‌یافته رسما متعهده شدند تا سال ۲۰۲۰، بودجه‌ای ۱۰۰ میلیارد دلاری را برای کمک به مقابله با گرمایش زمین به کشورهای در حال توسعه اختصاص دهند. اما در حالی که کشورهای آسیب پذیر، در سال‌های اخیر اطمینان بیشتری به دریافت این بودجه پیدا کرده بودند، پاتریشیا اسپینوزا، دبیر اجرایی کنوانسیون تغییرات اقلیمی سازمان ملل، در خلال کنفرانس بن، گفت که تلاش برای مقابله با تغییرات اقلیمی با سطوح مالی فعلی، شبیه این است که بخواهیم با یک چتر در طوفانی شدید از خود محافظت کنیم.

اسپینوزا گفت:

هم اکنون ما درباره‌ی ارقام میلیون و میلیارد دلاری صحبت می‌کنیم؛ اما باید در مورد بودجه‌های تریلیون‌ دلاری بحث کنیم. تاثیرات اقلیمی شدید همین حالا هم موجب هرج‌ومرج شده‌اند.

در کنفرانس بن، چگونگی اجرای مصوبات توافقنامه اقلیمی پاریس مورد بحث قرار می‌گیرند و پژوهش‌هایی مانند پژوهش باتیانی، نشان می‌دهد، تهدیداتی که کشورهای در حال توسعه با آن مواجه خواهند شد، در حال افزایش است. بر اساس گزارش جدید، نقاطی که در معرض بیش‌ترین خطر تغییرات دمایی‌اند، نواحی در امتداد جنگل‌های آمازون هستند که در آن افزایش دما باعث خشک شدن خاک می‌شود. این رطوبت برای کاهش دما حیاتی است و می‌تواند از نوسانات بالای دمایی هم جلوگیری کند.

باتیانی گفت:پیش‌بینی می‌شود، در آینده رودخانه‌ی آمازون خشک شود و در آن خشکسالی به وقوع بپیوندد.

برای کریستین پویری، مدیر برنامه‌ی سازمان دیده‌بان آمازون (گروه عدالت زیست محیطی که تمرکز آن بر بومیان آمازون است)، یافته‌های باتیانی همان چیزی است که سازمانش می‌گوید. کریستین پویری، گفت:

 مردم در آمازون رنج زیادی را متحمل می‌شوند، بسیار بیش‌تر از چیزی که ما در شمال (آمریکای شمالی) تجربه می‌کنیم.

راندال آباته، استاد حقوق از دانشگاه کشاورزی و مکانیک فلوریدا که در حوزه‌ی حقوق و عدالت اقلیمی فعالیت می‌کند، می‌گوید، با توجه به این مورد، کشورهای ثروتمند باید حداقل کمک‌های فنی و مالی به کشورهای فقیر بدهند. او گفت:

ما مسئولیت همیشگی برای رسیدگی به اتفاقاتی که در کشورهای در حال توسعه رخ می‌دهد داریم.

به گفته‌ی آباته، در گفت وگوهای اقلیمی، بحث کمتری در مورد مسئولیت وجود دارد، از جمله توافق‌نامه‌هایی مانند پاریس. در این توافق‌نامه‌ها، تعهدات مبتنی بر فعالیت‌های داوطلبانه است و ممکن است که هر یک از متعهدین از توافق‌نامه کنار بکشند یا فعالیت‌های خود را محدود کنند. به‌عنوان مثال، دولت ایالات متحده در دوره‌ی اوباما، ۳ میلیارد دلار از ۱۰۰ میلیارد دلار بودجه‌ی صندوق سبز اقلیمی (GCF) را متعهد شده بود. اما دونالد ترامپ اعلام کرده که دولت او چنین کمکی انجام نخواهد داد و ۲ میلیارد دلار از این کمک‌ها کاسته است. اما فقط ایالات متحده نیست که به وعده‌هایش عمل نکرده است. پریور می‌گوید، با وجود برخی نشانه‌های دلگرم‌کننده، اقدامات جهانی در این زمینه کم است.

 پویری گفت:

 فکر می‌کنم که بسیاری از آن مرتبط به نژادپرستی محیطی است. این افراد فقیر هستند، آن‌ها در انتخابات ما شرکت نمی‌کنند، ما هم به آ‌نها اهمیت نمی‌دهیم.

نژادپرستی محیطی، اصطلاحی است که برای توصیف بی‌عدالتی محیطی مرتبط به نژاد مورد استفاده قرار می‌گیرد. در برخی کشورهای غربی، نژادپرستی محیطی به اقلیت‌های نژادی اجتماعی حاشیه‌نشین اشاره دارد که در معرض آلاینده‌ها قرار دارند و از دسترسی به منابع زیست محیطی (مانند هوای پاک، آب و منابع طبیعی) محروم هستند.

علاوه بر این، نژادپرستی محیطی می‌تواند شامل قرار گرفتن در معرض زباله‌های سمی، سیل، آلودگی ناشی از فعالیت‌های صنعتی و موارد این چنینی باشد. در کنفرانس اقلیمی بن، آخرین دور مذاکرات اقلیمی سازمان ملل متحد، نمایندگان کشورهای مختلف به دنبال یافتن راه‌هایی برای به اجرا در آوردن مفاد توافق‌نامه اقلیمی پاریس هستند.

جبرو جمبر اندالو، رئیس هیئت گروه کشورهای توسعه ‌نیافته، روز سه شنبه در یک کنفرانس خبری گفت:

حفظ دمای جهانی، کمتر از ۱٫۵ درجه سانتی‌گراد، لازمه‌ی بقا است. اما شکاف زیادی بین حمایت‌های مورد نیاز و حمایت‌های دریافتی وجود دارد.

در توافق‌نامه آب‌وهوایی پاریس، امضاکنندگان بر مجموعه‌ای از اهداف توافق کردند تا گرمایش زمین را در مقایسه با دوران ماقبل صنعتی زیر ۲ درجه سانتی‌گراد نگه دارند. همچنین کشورهای متعهد در این توافق‌نامه، به نگه داشتن دمای کره‌ی زمین زیر ۲ درجه سانتی‌گراد (نسبت به دوران ماقبل صنعتی) اکتفا نکرد‌ه‌اند، بلکه آن‌ها امیدوارند که روند افزایش دمای کره‌ی زمین را تا سال ۲۱۰۰، به کمتر از ۱٫۵ درجه سانتی‌گراد برسانند.باتیانی گفت:

باور دارم که کشورهای توسعه یافته مسئولیت دارند که به کشورهای فقیر کمک کنند، نه تنها به این دلیل که این کشورهای غنی‌تر می‌توانند راحت‌تر با تغییرات اقلیمی کنار بیایند، بلکه همچنین به این دلیل که تاثیرات اقلیمی می‌توانند در این کشورها آسیب‌های بیشتری وارد کنند.