ملاقات با موجودات فرازمینی؛ دیرزمانی پس از مرگ آن‌ها

جستجو برای موجودات فرازمینی ادامه دارد؛ اما براساس پژوهشی که اخیرا انجام شده است، احتمال یافتن آن‌ها، در حال حیات، بسیار ناچیز است.

مشکل این‌جا است که تمدن‌ها به‌اندازه‌ی مدت زمان عبور سیگنال‌ها در فضا عمر نمی‌کنند. آخرین محاسباتی که انجام شده‌اند، به‌روزرسانیمعادله‌ی دریک محسوب می‌شوند. این معادله نخستین بار در سال ۱۹۶۱ توسط فرانک دریک در رصدخانه‌ی رادیویی ملی نجوم در وست ویرجینیا به‌عنوان روشی برای محاسبه‌ی احتمال حیات فرازمینی ارائه شد.

این معادله با استفاده از عواملی همچون تعداد ستارگانی که در هر سال متولد می‌شوند، تعداد سیاره‌های قابل سکونت و احتمال شکل‌گیری حیات آلی، احتمال دریافت سیگنال‌هایی فرازمینی را محاسبه می‌کند. ارقام تازه به دست آمده، چندان امیدبخش نیستند. کلادیو گریمالدی، از اعضای تیم در دانشکده‌ی دولتی پلی‌تکنیک در لوزان سوییس می‌گوید:

اگر فرض کنیم که تمدنی در آن سوی کهکشان وجود داشته باشد، زمانی که سیگنالی از آن‌ها به ما برسد، آن تمدن مدت‌ها است که از بین رفته است.

شخص پروفسور فرانک دریک که اکنون استاد بازنشسته‌ی دانشگاهکالیفرنیا در سانتاکروز است، در این تیم حضور دارد.

هر یک از متغیرهای معادله‌ی دریک، قابل تغییر هستند؛ اما دانشمندان تمدنی با طول زندگی ۱۰۰ هزار سال را در نظر گرفتند که برابر با مدت زمانی است که نور از آن سوی کهکشان به ما می‌رسد. این مطالعه مشخص کرد که حتی اگر تمدن موردنظر چنین عمری داشته باشد، سیگنال‌های آن، تنها کسری کوچک از کهکشان را خواهند پیمود.

برای مقایسه‌ای بهتر، سیگنال‌هایی را که در طی ۸۰ سال گذشته به فضا فرستاده‌ایم، در نظر بگیرید. این سیگنال‌ها تنها ۰/۰۰۱ درصد از کهکشان راه شیری را پیموده‌اند. پژوهشگران دریافتند که با توجه به فرکانس سیگنال‌هایی که ما در فضا ارسال می‌کنیم، تمدن فرازمینی باید در شعاع ۵۰ سال نوری ما باشد تا بتواند پیام را دریافت و پاسخ دهد.

دیتای به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که اگر گروه جان سختی از موجودات فرازمینی، بیش از ۱۰۰ هزار سال دوام بیاورند و طی این مدت سیگنال‌های خود را در فضا ارسال کنند، در صورتی که تمدن‌های جدیدی به وجود نیایند، فواصلی در این سیگنال‌ها به وجود خواهد آمد.

یافته‌ی جالب دیگر این گروه، در مورد تعداد سیگنال‌های فرازمینی است که در واحد زمان به زمین می‌رسد. تعداد این سیگنال‌ها با تعداد تمدن‌هایی که در حال فرستادن این سیگنال‌ها هستند، چه زنده و چه مرده، برابر است. پژوهشگران هنوز روی این یافته کار می‌کنند.

هدف تمامی این محاسبات، کسب دیدگاهی بهتر در مورد عدم برقراری تماس با بیگانگان تاکنون است. آیا این نبود تماس، بدین سبب است که حیاتی هوشمند فراتر از زمین وجود ندارد؟ یا بدان سبب است که احتمال برقراری تماس بسیار پایین است؟

در نهایت، دانشمندان امید دارند که با استفاده از معادله‌ی دریک به روزرسانی شده، شانس خود برای یافتن سیگنال‌های رادیویی در فضا را افزایش دهند. شاید با درکی بهتر، تلسکوپ‌های خود را به مکان مناسب تری نشانه گرفته و احتمال برقراری تماس با موجودات فرازمینی را افزایش دهیم.

اما فعلا نباید انتظار داشته باشیم که سیگنالی از فرم‌های حیات فرازمینی که اطراف ما هستند، حداقل با سن ۱۰۰۰۰۰ سال، دریافت کنیم. پژوهشگران می‌گویند:

اگر سیگنالی به کره‌ی زمین برسد، از تمدنی است که مدت‌ها است منقرض شده است. تمدن‌هایی که اکنون وجود دارند، سیگنال‌هایی را می‌فرستند که مدت‌ها بعد به ما خواهد رسید.