ماموریت ناسا برای رسیدن به آلفا قنطورس در سال ۲۰۶۹

۴۸ سال قبل، ماموریت مشهور آپولو ۱۱ به‌همراه نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز شروع به کار کرد. در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ اولین گام‌های خود را روی ماه گذاشت و آغازگر جهشی بزرگ برای بشریت بود، پس از او باز آلدرین هم روی ماه فرود آمد تا به دومین انسانی تبدیل شود که به ماه قدم می‌گذارد. این فضانوردان، نخستین انسان‌هایی بودند که به ماه گام می‌گذاشتند.

با وجودی که چند دهه است که انسان دوباره به ماه بازنگشته است، اما این بدین معنا نیست که بشریت علاقه‌ی خود به فضا را از دست داده است، حضور ایستگاه فضایی بین المللی در مدار زمین، خود به خوبی گواه علاقه‌ی بشر به حضور در فضا، اکتشاف و در نوردیدن مرزهای دانش است.

مدت‌ها بود که ایده‌ی سفر به مریخ، پروژه‌ی ماه را کمرنگ کرده بود، اما با اعلام مایک پنس، معاون رئیس جمهور در ماه اکتبر که ایالات‌متحده آمریکا، می خواهد فضانوردانش را به ماه و مریخ بفرستد، به نظر می رسد، برنامه‌های فضایی آمریکا کاملا متحول شود. چند هفته قبل همدونالد ترامپ، با امضای یک دستور فضایی جدید، به ناسا اعلام کرد که تمرکز خود را روی یک برنامه جدید اکتشافی بگذارد.

رئیس جمهور ایالات‌متحده آمریکا، در نشست شورای ملی فضایی گفت:

احتمالات بسیاری را تصور کنید که در این ستاره‌های بزرگ زیبا وجود دارند. این همان چیزی است که کشور ما دوباره انجام می‌دهد، ما رویاپردازی مي‌کنیم.

رویاهای بزرگ قطعا یکی از راه‌های رسیدن به اهدافی بزرگ‌اند. ناسا پروژه‌های مختلف و ماموریت‌های بزرگی برای رسیدن به ماه و فراتر از آن دارد. موشک فضایی (SLS) و فضاپیمای اوریون، هر دو از اجزای کلیدی برنامه‌های آژانس فضایی آمریکا برای رسیدن به ماه، مریخ و فضای عمیق هستند. ناسا همچنین برنامه‌ی دروازه فضایی عمیق را دنبال می‌کند که در نزدیکی ماه ساخته می‌شود و به‌عنوان یک ایستگاه فضایی به کار خواهد رفت و امکان انجام سفر طولانی به مریخ و فراتر از آن را ممکن می‌کند.

سفر به منظومه‌ی ستاره‌ای دیگر

دونالد ترامپ، در ماه ژوئن، فرمان اجرایی شورای ملی فضایی ایالات‌متحده را امضا کرد. شورایی که به رئیس‌جمهور امکان همکاری نزدیکی برای اجرای سیاست‌ها و تصمیم‌های مربوط به فعالیت‌های فضایی را می‌دهد

اگر ناسا بتواند در برنامه‌های خود موفق باشد، می‌تواند انسان را به نقاط دوردست‌تری در فضا هم بفرست. به گزارش New Scientist، ناسا اعلام كرده است كه برنامه‌اي براي فرستادن یک فضاپيما به خارج از منظومه‌ی شمسی در سال ۲۰۶۹ دارد. ۲۰۶۹، همزمان با سالگرد صدمین سال سفر انسان به ماه و ماموریت تاریخی آپولو ۱۱ است.

به گزارش Newsweek، در این ماموریت، یک فضاپیما به منظومه‌ی آلفا قنطورس (Alpha Centauri) فرستاده می‌شود، همان منظومه‌ی معروفی که سیاره‌ی شبیه زمین پروکسیما بی (Proxima b) را در خود جای داده است. هنوز این طرح در مراحل اولیه و برنامه‌ریزی است و حتی نام آن هم مشخص نشده است.

آنتونی فریمن، مدیر مرکز Foundry Innovation در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا، در این مورد گفت که هیچ چیز هنوز پیش‌بینی نشده و نامشخص است. حتی فناوری که بتواند چنین سفرهای طولانی را در فضا امکان‌پذیر کند، هنوز ساخته نشده است. اگر چه گفته می‌شود که ناسا می خواهد از همان فناوری استفاده کند که میلیاردر روس، یوری میلنر، برای پروژه‌اش از آن بهره برده است. پروژه ۱۰۰ میلیون دلاری میلنر که Breakthrough Starshot نام دارد، شامل ارسال فضاپیمای نانویی کوچکی به نامStarChip، است که می‌تواند بین دو انگشت جا گیرد و  به ۱۰ درصد سرعت نور دست یابد.

در حالی که این ماموریت نامعلوم در کنفرانس ژئوفیزیک آمریکا ۲۰۱۷معرفی شد. اما این طرح، ایده جدیدی نیست. در واقع این ایده برای نخستین بار در سال ۲۰۱۶ مطرح شده بود. سال گذشته بود که جان کولبرزون نماینده‌ی حوزه‌ی انتخابیه هفتم تگزاس در مجلس نمایندگان ایالات‌متحده آمریکا، طی یک دستور به ناسا اعلام کرد که تا سال ۲۰۶۹، سفری به منظومه ستاره‌ای دیگری را برنامه‌ریزی کند. کولبرزون، عضوی از کمیته نمایندگان است که وظیفه‌ی نظارت بر ناسا را بر عهده دارد. در دستور فضایی او، ذکر شده است که ناسا باید به پژوهش و طراحی سیستم‌های پیشرانشی بپردازد که قادر به انجام سفرهای فضایی بین‌ستاره‌ای با قابلیت دستیابی به ۱۰ درصد سرعت نور باشد.

 پروکسیما بی در فاصله‌ی ۴.۴ سال نوری از زمین واقع است که آن را به نزدیک‌ترین سیاره‌ی شبیه‌ به زمین در خارج از منظومه شمسی تبدیل کرده است

کاوشگر وویجر ۱ که تنها فضاپیمای ساخته دست بشر است که به فضای بین‌ستاره‌ای رسیده است، با سرعتی کمتر از ۱ درصد از سرعت نور سفر می کند. کاوشگر وویجر۱ که ۵ سپتامبر ۱۹۹۷ به فضا پرتاب شد، در سال ۲۰۱۲، تبدیل به دورترین ساخته‌ی انسان و تنها فضاپیمایی شد که به فضای بین ستاره‌ای دست می‌یابد. کاوشگر وویجر ۱ اکنون نزدیک به ۲۰ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و در فضای بین ستاره‌ای به سمت شمال منظومه شمسی و فضا بیرونی آن حرکت می‌کند.

اگر منظومه‌ی آلفا قنطورس که حدود ۴.۴ سال نوری با فاصله دارد را در نظر بگیریم، فضاپیمای ناسا، احتمالا در حدود ۴۴ سال آینده می‌تواند به این منظومه برسد، البته رسیدن به این منظومه مستلزم دستیابی به سیستم پیشرانشی است که هنوز ساخته نشده است. اما این فضاپیما تنها وسیله نقلیه‌ای نیست که ناسا می‌خواهد در ماموریت ۲۰۶۹ از آن بهره ببرد، بلکه ناسا می‌خواهد از وجود یک تلسکوپ فضایی هم بهره ببرد که قادر خواهد بود، بدون رسیدن به منظومه‌ی آلفا قنطورس به جمع‌آوری اطلاعات بپردازد.

اکنون، ما با سال ۲۰۶۹ چندین دهه فاصله داریم و مسلما ناسا هم تا آن زمان، فرصت کافی برای طراحی و ساخت فناوری مورد نیاز برای این سفر را در اختیار دارد. وویجر ۱ نزدیک به ۴۰ سال قبل به فضا پرتاب شد و هنوز هم اطلاعات جدیدی را برای ما ارسال می‌کند، شاید تا ۵۰ سال آینده بتوانیم به یک منظومه‌ی دیگر دست پیدا کنیم، باید منتظر آینده باشیم و بزرگ رویاپردازی کنیم!