اسپیس ایکس فضاپیمای X-37B پنتاگون را به فضا منتقل کرد

در انبار بزرگ پنتاگون یک فضاپیمای بدون سرنشین فوق مخفی وجود دارد که مشابه نسخه کوچکی از شاتل فضایی است؛ اما در مدار زمین برای ماه‌ها و حتی سال‌ها حرکت می‌کند. مأموریت این فضاپیما چیست؟ نیروی هوایی آمریکا در این مورد اظهار نظری نکرده است.

این فضاپیمای بدون سرنشین که X-37B نامیده می‌شود، ابعاد کوچکی دارد؛ فاصله‌ی دهانه‌ی بال آن در کمتر از ۴.۶ متر است و وزنی معادل ۵۰۰۰ کیلوگرم دارد؛ اما این پرنده در دوره‌ی ۶ پرواز خود ثابت کرده که فضاپیمایی با توانایی بالا است که نزدیک به ۶ سال در شرایط سخت محیطی در فضا پرواز کرده است. پنج‌شنبه گذشته بود که بعد از یک پرتاب موفقیت‌آمیز در ایستگاه پرتاب کیپ کارناوال در فلوریدا، ایکس-۳۷‌ بی بار دیگر به مدار LEO، مسیر حرکت ایستگاه بین‌المللی فضایی و تمام ماهواره‌های نظامی و تجاری، وارد شد. مأموریت جدید این فضاپیما ۲۷۰ روز طول خواهد کشید؛ اما نیروی هوایی آمریکا در مورد زمان اتمام مأموریت بیان می‌کند:

مدت زمان واقعی این مأموریت به اهداف آزمایش‌ها، عملکرد فضاپیما در مدار زمین و شرایط ایستگاه فرود بستگی دارد.

به معنای دیگر، هیچ محدودیت زمانی برای فرود این فضاپیما وجود ندارد. همچنین هیچ اطلاعاتی از نوع مأموریت و کارهایی که قرار است این فضاپیما انجام دهد، وجود ندارد. نیروی هوایی آمریکا می‌گوید:

ایکس-۳۷‌ بی دو مأموریت اصلی دارد: فناوری فضاپیما با قابلیت استفاده‌ی مجدد برای حضور آینده‌ی آمریکا در فضا و آزمایش‌های عملی که می‌تواند به زمین بازگردد و آزمایش شود.

در این پرواز، نیروی هوایی تنها اعلام کرد که ایکس-۳۷‌ بی حامل چندین ماهواره‌ی کوچک است که شرایط بسیار مناسبی برای دسترسی سریع به فضا و آزمایش‌های مداری فناوری‌های نوظهور فضایی فراهم می‌کند. متخصصان معتقدند که در این مأموریت، فناوری‌های جدید ماهواره‌های فضایی نظیر تراسترهای یونی و سنسورهای اُپتیک و رادار پایه‌ی طراحی‌شده برای جاسوسی تجهیزات زمینی و دیگر ماهواره‌ها، مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.

این پرتاب از دیدگاه دیگری نیز حائز اهمیت است؛ این اولین باری است که نیروی هوایی آمریکا، اسپیس‌ایکس را برای انجام مأموریت‌های خود انتخاب می‌کند؛ این دستاورد بزرگی برای اسپیس‌ایکس در زمینه‌ی سفرهای فضایی و اکتشافی به‌صرفه‌تر و قابل‌ دسترس است؛ این شرکت با استفاده از راکت‌های قابل استفاده‌ی مجدد خود موجب شد هزینه‌های پرتاب تا ۳۰ درصد کاهش یابد.