استفاده از پرینت سه‌بعدی برای بازسازی معماری باستانی

 فیل استینسون یکی از اساتید دانشگاه کانزاس دو سال از عمر خود را صرف تلاش برای بازسازی یک سازه‌ی باستانی رومی در غرب ترکیه کرده است و برای این کار از یک ابزار بسیار پیشرفته و مدرن یعنی پرینتر سه‌بعدی کمک می‌گیرد.

فیل استینسون، استادیار باستان‌شناسی، مدل‌های پرینت‌شده‌‌ی سه‌بعدی از سنگ‌های مرمر را کنار یکدیگر قرار می‌دهد. هدف او تطبیق این سنگ‌ها با نمونه‌ ساخت اصلی پروپیلون در ۲۰ سال قبل از میلاد است. پروپیلون، دروازه‌ی ورودی و خروجی معبدی به نام سباستین (به معنی معبدی برای امپراطورهای رومی) است.

استینسون به‌جای استفاده از بلوک‌های مرمری حجیم، با یک پرینتر سه‌بعدی به نام CR 105 3D قطعات کوچک پلاستیکی را می‌سازد که تمام جزئیات دقیق برآمدگی‌ها و شکاف‌های بلوک سنگی را دارند. نرم‌افزارAgisoft Photoscan Pro برای ساخت یک مدل سه‌بعدی واقعی، با بررسی عکس‌های مختلف بلوک‌ها از زاویه‌های مختلف پرینتر را هدایت می‌کند.

_{فیل استینسون، استادیار باستان‌شناسی، در تلاش است طبقه‌ی فوقانی این سازه‌ی باستانی رومی معروف به پروپیلون را در غرب ترکیه بازسازی کند (پروپیلون در یونان باستان به معنی دروازه است). پروپیلون بیست سال قبل از میلاد ساخته شده است و دروازه‌ی ورودی، خروجی معبد سباستین در آفرودیسیاس بوده است.}

به‌گفته‌ی استینسون:

انجام این کار به صرفه‌جویی در زمان به‌ویژه در جابه‌جایی بلوک‌ها با یک جرثقیل کمک می‌کند. من مطمئن نیستم چگونه می‌توانیم از جرثقیل استفاده کنیم، زیرا ممکن است سکوی بتنی نتواند این وزن را تحمل کند.

استینسون از یاسمین ال جایوسی، دانشجوی کارشناسی رشته‌ی معماریدر بریتانیا برای رفع مشکلات دسترسی به زمین در ترکیه و مشکلات قانون‌گذاری و همین‌طور هزینه‌ی جابه‌جایی بلوک‌های مرمرین استفاده کرد تا در فرآیند پرینت و عکس‌برداری شامل جمع‌آوری داده‌ها و تصاویر مربوط به زمین از طریق دوربین‌های دستی و پهبادها به او کمک کند و در مرحله‌ی بعد آن‌ها را در لاورنس پرینت کند.

_{فیل استینسون، استادیار باستان‌شناسی و یاسمین ال جایوسی، دانشجوی فارغ‌التحصیل معماری بریتانیا در حال کار روی پروپیلون واقع در ترکیه، جولای ۲۰۱۷. ای جایوسی در تلاش برای بازسازی این سازه‌ی باستانی در پردازش پرینت سه‌بعدی و تصویربرداری به استینسون کمک می‌کند.}

به‌گفته‌ی ال جایوسی:

این کار دقیقا مثل معماری معکوس بود. به‌جای ساخت یا طراحی یک سازه، از سرنخ‌ها برای درک ساختار اصلی و طراحی این سازه در آن زمان استفاده کردیم تا بتوانیم سازه‌ی فیزیکی را بر اساس سازه‌ی تاریخی احیا کنیم.

پروژه‌ی پروپیلون استینسون بخشی از یک کاوش بزرگ‌تر در منطقه‌یآفرودیسیاس و نتیجه‌ی همکاری بین وزارت فرهنگ و جهانگردی جمهوری ترکیه دانشگاه نیویورک و دانشگاه آکسفورد در بریتانیا است. مدت‌زمان این پروژه‌ی همکاری پنج سال است.

جمعیت تقریبی شهر باستانی آفرودیسیاس در یونان باستان ۱۰ هزار نفر بوده است اما این شهر بیشتر به‌خاطر طراحی معماری شهری، بناهای یادبود و مجسمه‌های مرمری معروف است. دروازه‌ی پروپیلون (که استینسون در حال بازسازی و بررسی آن است) به یک محوطه‌ی بزرگ‌تر معبد راه پیدا می‌کند که وقف خدای آفرودیت و سپس وقف امپراطورهای ژولیو کلاودی قرن اول میلادی شد. به‌گفته‌ی استینسون:

دوام ساختمان و معماری این بنا از مجسمه‌های آن بیشتر است. به نظر می‌رسد مجسمه‌ها در اوایل دوره‌ی مسیحیت از ساختمان حذف شده‌اند و خود ساختمان طولانی‌تر دوام آورده است.

_{فیل استینسون با استفاده از یک پرینتر سه‌بعدی با مدل‌هایی در مقیاس ۱:۲۰ نسبت به مجسمه‌های سنگی تالار وسکو کار می‌کند. فرآیند مدل‌سازی در زمان و هزینه‌ی جابه‌جایی فیزیکی بلوک‌های مرمری به محل کار کمک می‌کند.}

معبد پس از مرگ اولین امپراطور رومی، آگوستوس در ۱۴ میلادی ساخته شده است. به‌گفته‌ی استینسون، شهر آفرودیسیاس رابطه‌ی خاصی باآگوستوس و ژولیوس سزار دارد. آن‌ها به‌دلیل معبد خود در آفرودیت این شهر را دوست داشتند. خاندان سزار مدعی ارتباط الهی با آفرودیت بودند. در طول دوره‌ی رومی، آفرودیسیاس پس از دریافت اختیارات مشخص مثل کاهش مالیات و منابع بیشتر برای زیباسازی شهر به مرکز شهر تبدیل شد. احتمالا ساکنین شهر، محوطه‌ی معبد سباستین را در دوره‌ی نامشخصی پس از مرگ آگوستوس ساخته‌اند یعنی زمانی که مشخص نبود جانشین آن، تیبریوس امتیازات این شهر را تمدید کند. به‌گفته‌ی استینسون:

ساختمان این دروازه که در حال بررسی آن هستم، یک گالری از مجسمه‌های خاندان سلطنتی آن دوران بوده است.

در مرحله‌ی بعد استینسون و همکاران نحوه‌ی قرارگیری و تطبیق معماری دروازه با داربست‌های فلزی را محاسبه کردند که سازندگان اصلی به کار می‌بردند. استینسون در دفتر خود واقع در لاورنس بخش‌های کوچک پرینت‌شده‌ی سه‌بعدی را مثل یک پازل جابه‌جا کرد تا به نتیجه‌ی اصلی برسد و استینسون از دفتر خود در لاورنس بخش‌های کوچک پرینت سه‌بعدی را مثل یک پازل دست‌کاری کرد تا به عملکرد آن‌ها پی ببرد، این مدل‌سازی به شروع کار اصلی او کمک کرد.

به‌گفته‌ی استینسون، به این صورت می‌توان ساختار اصلی را به‌گونه‌ای نمایش داد که به‌صورت فیزیکی امکان‌پذیر نیست. دسترسی به پرینتر سه‌بعدی و نرم‌افزار برای تصویربرداری هوایی و بازسازی بخش‌های باستانی می‌تواند یک عامل تأثیرگذار در پژوهش ساختمان‌ها باستانی و تاریخ باشد. او می‌گوید:

باستان‌شناسان از فناوری‌ مدل‌سازی کاراکتر هالیوود برای این کار استفاده می‌کنند. با این تفاوت که این فناوری