بررسی سینستیا به عنوان شکلی هندسی از کره‌ زمین در مراحل آغاز پیداش آن

دانشمندان اعلام کردند نوعی‌ شی سیاره‌ای‌شکل ناشناخته دا‌‌ئما در اطراف جهان ما مشاهده می‌شود و حتی ممکن است علت به وجودآمدن زمین به شکلی که اکنون می‌شناسیم، باشد.

شیئی که در مورد آن صحبت کردیم، به شکل شیرینی دونات است و  سینستیا  synestia نامیده می‌شود، اینطور تصور می‌شود که این شی در هنگامی که یک سیاره به سیاره‌ی دیگری برخورد می‌کند، تشکیل می‌شود و اگر انجمن ستاره‌شناسی سینستیا را به رسمیت بشناسد، این واژه  به‌ عنوان یکی از اشکال اولیه‌ی زمین وارد کتاب‌های درسی خواهدشد. سیمون لاک و سارا استوارت، دو دانشمند سیاره‌شناس دانشگاه هاروارد، در گزارش  UC Davis این‌چنین بیان می‌کنند:

ما ثابت کردیم سیاره‌های سنگی چندین مرتبه در زمان تشکیلشان تبخیرشده‌اند و احتمالاً سینستیا را به وجودآورده‌اند. ساختارهای متفاوت گرما و چرخش سیاره‌ها، درک ما را از جنبه‌های چندگانه‌ی تشکیل سیاره تغییر می‌دهد؛ این ادراک  شامل مبدا پیدایش ماه نیز می‌شود.

 داستان منشا پدیدار شدن سیاره‌‌ی ما، کمی غیرواقعی به‌نظر می‌رسد؛ زیرا یکی از فرضیه‌هایی که عمیقا مورد پذیرش قرار گرفته، این است که میلیاردها سال پیش، یک شی فرضی به اندازه‌ی مریخ، در بخش‌های داخلی منظومه‌ی شمسی، درست در مسیر مداری یک پیش‌سیاره‌ شکل گرفته است که در نهایت می‌توانسته به زمین تبدیل شود.

دو برخورد نهایی که به برخورد بزرگ شهرت دارند و آن ضربه‌ی عظیم، جرم باقی‌مانده را به فضا فرستاده و این توده‌ ماه را ایجاد نموده است.

آنچه که از پیش‌سیاره و راز شی شبه‌مریخ یعنی  تیئا Theiaباقی مانده، دقیقاً متناسب با داستان پیدایش زمین بود که رسما ۴ و نیم میلیارد سال پیش پدیدآمده است. از سوی دیگر، هنوز معمای آنچه که از تیئا بوجود آمده است؛ حل نشده باقی مانده است.

لاک و استوارت لحظه‌ی دقیق پیدایش زمین را بررسی کرده و اظهار کرده‌اند که این فعل و انفعالات عظیم پیچیده‌تر از آن است که ما فکرمی‌کردیم. هنگامی که جهان چنین حادثه‌ی شدیدی را تجربه می‌کند، عملا باید بیش از یک برآیند وجود داشته‌باشد و یکی از آن‌ها به‌وجود آمدن شیئی است که هیچ‌کس پیش از این شاهدش نبوده است.

اولین نتیجه‌ای که بیشترین آشنایی را با آن داریم؛ مربوط به این موضوع می‌شود که میلیاردها سال پیش، یک صفحه‌ی نامنظم از توده‌ای که دور خورشید را فراگرفته‌بود به توده‌‌ی انبوهی از اشیای در حال چرخش تبدیل شده است که به ‌تدریح بزرگ و بزرگ‌تر شده‌اند.

در نهایت، این اشیا وقتی به هم برخورد می‌کنند؛ بسیار بزرگ خواهند شد و سیاره‌های صخره‌ای‌مانند زمین، مریخ و ونوس را شکل خواهند داد. تفکر حاضر در مورد ساختار سیاره‌ای بیان‌ می‌کند یکی از این اشیا پیش‌سیاره است و کاتالیزور برخورد است که گذار به یک سیاره‌ی کامل را تکمیل و تسریع می‌کند.

اگر شی برخوردکننده کوچک باشد، سیاره‌ی تازه شکل‌گرفته با بقایای درهم شکسته‌اش مانند شهاب‌سنگ‌ها مورد بمباران قرار خواهد گرفت؛ ولی اگر شی برخوردکننده به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، این بقایای درهم شکسته یا همان سیاره‌ی تازه شکل گرفته می‌تواند برای مدتی مثل حلقه‌ی زحل، قبل از اینکه در نهایت بلعیده شود؛ بچرخد.

اما اگر دو شی برخوردکننده هم‌اندازه باشند، یعنی بدون پیش‌سیاره‌ و شریک برخورد مشخص بوده باشند چه اتفاقی می‌افتد؟ هنگامی‌ که لاک و استوارت اصابت یک شی خیلی گرم و بزرگ در حال چرخش به یک شی چرخان شبیه خودش با حرکت زاویه‌ای بسیار بالا را طراحی کردند؛ دریافتند که شدیدترین و همسان‌ترین برخوردها، می‌تواند هاله‌ی عجیبی از صخره‌ی تبخیرشده‌ی چرخان پیرامون یک هسته‌ی مذاب یعنی همان سنستیا را تولید کند.

اگر از شنیدن این موضوع تعجب کردید، بهتر است این را هم  بدانید که سنستیا ترکیبی از واژه‌ی سین هست؛ که در زبان یونانی معنای با یکدیگر می‌دهد و هستیا خدای یونانی خانه و معماری است.

این شی جدید، که حدود دویست سال عمر می‌کند، از دو شی که به هم برخورد کرده‌اند، حجم بیشتری دارد و هیچ جامد یا مایعی روی سطح خودش ندارد و ممکن است از سیاره‌ای که با صفحه‌ای احاطه‌شده هم بزرگتر باشد. استوارت در ادامه می‌گوید:

ما آمار ضربه‌های عظیم را بررسی کردیم  و به این نتیجه رسیدیم که این برخوردها می‌توانندکاملاْ یک ساختار جدیدرا شکل دهند.

گروه پژوهشی مطرح می‌کند که پس از یک قرن ماندن در این شکل و در یک چشم به هم زدنی از عمر سیاره، سنتسیا گرمای زیادی از دست خواهد داد و آنقدر متراکم خواهد شد که به جامد تبدیل شود. دانشمندان گمان می‌کنند اغلب سیاره‌ها که اکنون وجود دارند، از برخی نقطه نظرات سینستیا هستند.

اگر این موضوع تایید شود، گمانه‌زنی ها نه تنها یک شکل تمام عیار برای زمین پیشین به ما ارائه‌می‌دهد؛ بلکه می‌تواند برای از پرسش‌های موجود پیرامون شکل گرفتن ماه پاسخ‌هایی را پیدا کند.

توضیحات قبلی در مورد ساختار ماه، شامل برخورد تئیا با پیش‌زمین و تکه تکه شدنش می‌شود که در ادامه باعث شکل‌گیری ماه شده است. اما تحلیل‌های شیمیایی روی نمونه‌های آورده‌شده توسط ماموریت‌های  آپولو در سال ۱۹۷۰ مشخص کرد که صخره‌های  زمین و ماه یکسان هستند.

آیا این برخورد در ابتدا می‌توانست از زمین و ماه که بعدا متراکم شدند یک سینستیای واحد ایجاد کند؟ در حال حاضر، فرضیه‌ای که مطرح شده، فقط این است و این بدین معنی است که ما به مدرک بیشتری نیاز داریم تا این ادعا را ثابت کنیم.

اما اگر انجمن ستاره شناسی این شی سیاره‌ای را بپذیرد، احتمالا در نهایت خواهیم توانست شکاف اصلی داستان منشا سیاره‌مان را پرکنیم.