فشار داخل جمجمه می‌تواند مشکل ضعف بینایی فضانوردان را حل کند

فشار داخل جمجمه می‌تواند مشکل ضعف بینایی فضانوردان را حل کند

تحقیقات جدید می‌تواند به ساخت یک ابزار به‌منظور کاهش ضعف بینایی فضانوردان در طی سفرهای طولانی فضایی کمک کند. طبق مطالعه‌ای که به‌تازگی منتشرشده است، دلیل اصلی ضعف بینایی فضانوردان، نبود فشار متغیر در جمجمه‌ی آن‌ها است.

ناسا به همراه شرکای خود در حال یافتن راهی برای غلبه بر اثرات نبود جاذبه بر چشمان انسان به‌منظور افزایش سلامت فیزیکی فضانوردان در محیط خارج از جو است. این یافته‌ها به ناسا در رسیدن به آرزوی بزرگ خود برای فرستادن انسان به مریخ کمک می‌کند.

این مطالعه که توسط تیمی از محققان بین‌المللی انجام شده است، بیان می‌کند که یک عامل مهم در ضعف بینایی، می‌تواند ناشی از فشار ثابت داخل جمجمه‌ی یک فرد در محیطی با جاذبه‌ی صفر باشد.

این تیم به‌منظور آگاهی از تأثیر نبود جاذبه بر جمجمه‌ی انسان، ۸ داوطلب را که قبلاً یک روش درمانی خاص برای درمان سرطان مغز دریافت کرده بودند، به خدمت گرفت. محققان با استفاده از «سیستم کاتِتِر داخل بطنی» توانستند فشار داخل جمجمه‌ی داوطلبان را اندازه‌گیری کنند.

داوطلبان به‌منظور تجربه‌ی دقیق محیطی با جاذبه‌ی صفر، در معرض یک سری از پروازهای سهموی (تجربه‌ی پرواز در حالت بی‌وزنی) قرار گرفتند. این پروازها به آن‌ها اجازه داد برای چندین‌ بار بی‌وزنی به مدت ۲۰ ثانیه را تجربه کنند. هواپیما با انجام چند شیرجه‌ی کنترل‌شده، این تجربه را برای داوطلبان فراهم کرد.

فشارهای داخل جمجمه‌ی داوطلبان در حین پروازهای سهموی برای مقایسه با فشار جمجمه‌ی آن‌ها در موقعیت‌های دیگر اندازه‌گیری شد؛ فشار جمجمه در حالت خوابیدن روی تخت با سری به طرف بالا یا پایین روی زمین، از جمله موقعیت‌هایی بودند که با فشار داخل جمجمه در حالت بی‌وزنی مقایسه شدند. محققان دریافتند فشار داخل جمجمه‌ی داوطلبان در حالت بی‌وزنی کاملاً ثابت بوده و در مقایسه با زمانی که یک فرد روی زمین (منظور کره‌ی زمین است) در حالت خوابیده قرار گرفته، اندکی پایین‌تر است.

معمولاً پشت چشم یک انسان دامنه‌ای از فشارها در طول یک روز استاندارد در روی کره‌ی زمین را تجربه می‌کند. زمان‌هایی که فرد می‌ایستد، فشار داخل جمجمه به کمترین میزان می‌رسد؛ زیرا خون به خاطر جاذبه‌ی زمین از سر خارج می‌شود. بالاترین سطح از فشار داخل جمجمه مربوط به زمانی می‌شود که فرد در حالت طاق‌باز برای استراحت دراز کشیده است.

پروازهای سهموی نشان دادند افرادی که در محیط‌هایی با جاذبه‌ی بسیار پایین نظیر ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی می‌کنند، این چرخه‌های تغییر فشار را تجربه نخواهند کرد. این تیم تحقیقاتی باور دارد که فشار ثابت و نسبتاً بالای داخل جمجمه، می‌تواند عامل اصلی تغییر شکل پشت چشم فضانوردان باشد.

محققان در حال کار برای درک این موضوع هستند که آیا استفاده از یک دستگاه فشار منفی، در زمانی که فضانوردان خواب هستند، می‌تواند فشار داخل جمجمه را کاهش دهد و چرخه‌های تغییر فشار به وجود آورد.

یکی از این روش‌ها استفاده از جعبه‌ی فشار منفی است. این جعبه در اطراف اندام‌های تحتانی بدن فضانورد قرار می‌گیرد و خون فرد را از مغز جذب و به طرف پایین قلب هدایت می‌کند. این دستگاه دقیقاً سعی دارد نقش جاذبه در زمین را ایفا کند.