قدم زدن در پارک و پیاده روی و مزایای فوق‌العاده آن

جین برودی نویسنده‌ی کتاب‌های متعددی در حوزه‌ی سلامتی است. او روزنامه‌نگاری است که فعالیتش را از سال ۱۹۷۶ آغاز کرده است. این مقاله را از زبان او بیان می‌کنیم.

در سینت‌پل مینیاپولیس آمریکا، سالم‌ترین منطقه‌ی شهری این کشور، تقریبا هر فردی در فاصله‌ی ده‌دقیقه‌ای (پیاده‌روی) پارک عمومی زندگی می‌کند. وقتی به قصد کار در مجله‌ی نیویورک‌تایمز می‌خواستم مینیاپولیس را ترک می‌کردم، ناراحت بودم؛ جایی‌که حرفه‌ی روزنامه‌نگاری را دو سال قبل‌تر در آن آغاز کرده بودم. مینیاپولیس هنوزهم برای هرکسی که از مناظر طبیعی لذت می‌برد، قطعه‌ای از بهشت است. براساس معیارهای پروژه‌ی سازمان Trust for Public Land، مینیاپولیس در ایجاد فضاهای تفریحی و پارک در میان کلان‌شهرهای آمریکا پیش‌گام است. جای تعجب نیست که سینت‌پل مینیاپولیس سالم‌ترین منطقه‌ی شهری کشور نیز شناخته شده است. مردم این شهر از هرچه در آنجا وجود دارد، درحال لذت‌بردن هستند:‌ از اسکی روی یخ و اسکی صحرانوردی و دوچرخه‌سواری گرفته تا سورتمه‌سواری، قدم‌زدن، دویدن و… .

نتایج تجزیه‌و‌تحلیل پروژه‌ی انجام‌شده نشان می‌دهد ۹۶درصد از مینیاپولیسی‌ها و ۹۸درصد از سینت‌پلی‌ها درمقایسه‌با ۷۰درصد از ساکنان صد شهر بزرگ دیگر در آمریکا در فاصله‌ی دَه دقیقه قدم‌زدن تا پارک قرار دارند. ۹۹درصد ساکنان نیویورک‌سیتی به پارک‌ها و زمین بازی و دیگر مناطق تفریحی نزدیک‌اند. ساکنان این شهر ازلحاظ دسترسی به فضاهای بیرون وقتی اندازه‌ی پارک و دیگر عوامل درنظر گرفته شود، در رتبه‌ی نهم قرار می‌گیرند. در میان صد کلان‌شهر مطالعه‌شده، شارلوت در کارولینای‌شمالی علی‌رغم آب‌و‌هوای ملایم با متوسط دمای ۱۵ درجه‌ی سانتی‌گراد، ۲۱۸ روز آفتابی، فقط دَه سانتی‌متر بارش برف و ۱۰۴ سانتی‌متر بارش باران سالانه، ضعیف‌ترین سطح دسترسی کلی به زمین‌های عمومی را دارد.

در این تجزیه‌و‌تحلیل، ساکنان ۱۴هزار جامعه‌ای بررسی شدند که سازمان سرشماری آن‌ها را به‌عنوان مناطق شهری دسته‌بندی کرده بود و درحدود ۸۵درصد از آمریکایی‌ها را شامل می‌شد. در سال گذشته، با همکاری انجمن ملی پارک‌ها و مناطق تفریحی و مؤسسه‌ی زمین‌های شهری، معیار نوینی معرفی شد که می‌تواند مزایای شبیه مینیاپولیس برای همه‌ی ساکنان کشور داشته باشد. یکی از لازمه‌های این امر وجود یک پارک باکیفیت در فاصله‌ی دَه‌دقیقه‌ای از هریک از ساکنان منطقه است. تاکنون، بیش از ۲۲۰ شهردار ازجمله کسانی که در بزرگ‌ترین شهرهای آمریکا بودند، حمایتشان از پروژه را اعلام کردند؛ پروژه‌ای که توانایی آن در ارتقای سلامت جسمی و روحی مردم بیش از هر عامل دیگری است. آدریان بنپه، مدیر ارشد سازمان و سرپرست سابق پارک‌های نیویورک گفت:

پارک‌ها عامل مهم شهرهای شاداب و سالم هستند. ارتباط بین پارک‌ها و سلامتی به‌خوبی تأیید شده است.

پیاده‌روی دَه‌دقیقه‌ای می‌تواند موجب بهبود تناسب اندام و کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن و بهبود عملکردهای مغزی نظیر یادگیری و حافظه شود. فضاهای سبز جامعه می‌توانند موجب کاهش جرایم خشونت‌بار شوند، با استرس و انزوای اجتماعی به‌خصوص در افراد سال‌خورده مقابله کنند، موجب بهبود تمرکز در کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی شوند و نیز موجب افزایش آرامش و تقویت اعتمادبه‌نفس و انعطاف‌پذیری افراد شوند. درحدود ۳۵ تا ۴۰درصد از سلامت هر فرد را محیط فیزیکی‌اش ازجمله میزان دسترسی به فضاهای سبز و مناطق تفریحی و باغ‌های عمومی تعیین می‌کند.

براین‌اساس، سازمان Trust مشغول همکاری با بیمارستان‌ها و کارکنان سلامت جامعه است تا بلکه سرمایه‌گذاری‌هایی روی ایجاد فضاهای باز و اجرای برنامه‌هایی برای مقابله با بیماری‌های جسمی و روانی انجام شود. در پروژه‌ای به‌نام با یک پزشک قدم بزن (Walk with a Doc) از پزشکان، پرستاران، متخصصان تغذیه و کارکنان اجتماعی خواسته شد در برنامه‌ی قدم‌زدن با بیماران مبتلا به دیابت نوع دو حضور یابند تا به ایجاد شیوه‌ی زندگی سالم‌تری در آن‌ها کمک کنند.

آقای بنپه اضافه می‌کند پارک‌ها تأثیرات ناشی از تغییرات اقلیمی را نیز کاهش می‌دهند. درختان کربن را جذب می‌کنند و برخی از مواد موجود در هوا را نیز روی سطح برگ‌های خود به‌دام می‌اندازند. آن‌ها روان‌آب را جمع‌آوری و از آلودگی آن با فاضلاب جلوگیری می‌کنند و از میزان اثر جزایر گرمایی شهری نیز می‌کاهند.

البته، این برای یک منطقه کافی نیست که فقط پارک‌های زیادی داشته باشد. اگر مردم نتوانند بدون استفاده از وسیله‌ی نقلیه به آنجا بروند، این خودش یک مشکل است. مردم باید بتوانند تا آنجا قدم بزنند. به‌گفته‌ی بنپه، مردم نمی‌توانند برای گذر از رودخانه یا بزرگ‌راه بال درآورند.

از آمریکایی‌های ساکن در شهرها و حومه‌ها، درحدود دوسوم آن‌ها به پارکی در حوالی‌شان دسترسی دارند که با دَه دقیقه قدم‌زدن می‌توانند به آن برسند. باوجوداین، هنوز ۱۱۰میلیون نفر آمریکایی به‌ چنین امکانی دسترسی ندارند. شاید بزرگ‌ترین قوت برای شهرداران کشور این موضوع باشد که دسترسی به پارک‌ها موجب افزایش ارزش منطقه می‌شود. نتایج تجزیه‌و‌تحلیل نشان می‌دهد به‌جز مینیاپولیس، دیگر مناطق شهری بیشترین دسترسی به فضاهای تفریحی را دارند. این شهرها عبارت‌اند از: واشنگتن، آرلینگتون، سان‌فرانسیسکو، پرتلند، سینسینتی، شیکاگو و نیویورک.

درحدود ۹۹درصد از ساکنان نیویورک در فاصله‌ی دَه‌دقیقه‌ای از منطقه‌‌ی تفریحی عمومی زندگی می‌کنند. در آنجا، زمین‌های بازی زیادی وجود دارد. رابرت موزس، یکی از معماران سرشناس، زمین‌های بازی پارک‌ها را از ۱۰۰ مورد در سال ۱۹۳۴ به ۶۵۸ مورد در سال ۱۹۶۰ رساند و درحال‌حاضر، این تعداد به هزار مورد رسیده است.

بنپه می‌گوید در‌حال‌حاضر تمرکز سازمان اعتماد روی مناطق مربوط به کلان‌شهرها است. مشکل مردم ساکن در شهرهای کوچک این است که در آنجا بیشترِ زمین‌ها شخصی‌اند. این مناطق ممکن است روی نقشه سبز باشند؛ اما لزوما دردسترس عموم مردم نیستند.

در شاخص امتیاز پارک، مناطق کلان‌شهرها براساس چهار عامل طبقه‌بندی می‌شوند:

• درصد ساکنانی که در فاصله‌ی دَه‌دقیقه‌ای از یک پارک زندگی می‌کنند.
• متوسط اندازه‌ی پارک‌های محلی و درصدی از شهر که آن‌ها به‌خود اختصاص می‌دهند.
• میزان سرمایه‌گذاری در پارک‌ها به‌ازای هر فرد ساکن در منطقه
• میزان دسترسی به شش ویژگی محبوب پارک‌ها: حلقه‌های بسکتبال، پارک بازی سگ‌ها، زمین‌های بازی، پارک‌های آبی، مراکز تفریحی و باستانی و استراحتگاه‌ها.

رهبران جامعه می‌توانند از نقشه‌های امتیاز پارک تهیه‌شده‌ی پژوهشگران استفاده کنند تا بدانند در کدام مناطق لازم است پارک جدیدی احداث شود.