مرگ ستاره‌ یک منظومه به چه شکل است

هیچ چیز جاودان نیست؛ حتی ستاره‌ها. بقای خورشید ما همانند باقی ستاره‌های حقیقی، در گرو همجوشی هسته‌ای درون هسته‌ی آن است.

خورشید در دمایی بالغ بر چندین میلیون درجه‌ی سلسیوس، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و سپس دمای آن در اثر همجوشی هلیوم با کربن، بالاتر می‌رود.

همانند بسیاری از ستاره‌ها، دمای خورشید هیچ‌گاه به‌ اندازه‌ای بالا نمی‌رود که این ستاره به ابرنواختر تبدیل شود. زمانی که سوخت این ستاره به اتمام برسد، تا حد یک کوتوله‌ی سفید متراکم می‌شود؛ لایه‌‌های بیرونی خود را منفجر می‌کند و یک سحابی سیاره‌نما را شکل می‌دهد.

این فرایند بازیابی کیهانی، هیدروژن و عناصر سنگین‌تر را به محیط میان‌ستاره‌ای بازمی‌گرداند.

ستاره‌هایی با جرمی معادل هشت برابر جرم خورشید، به چنین سرنوشتی دچار می‌شوند و سحابی‌های سیاره‌‌نما، ساختار متفاوتی به خود می‌گیرند.

ستاره‌های تکی ممکن است مانند ۲۰ درصد از سحابی‌های سیاره‌نما، لایه‌های بیرونی خود را به فرم کروی منفجر کنند.

ستاره‌های دوتایی ممکن است، مارپیچ یا سایر اشکال نامتقارن را تولید کنند.

عمدتا سحابی‌های دوقطبی، از ستاره‌هایی به وجود می‌آیند که با سرعت بالایی در حال چرخش هستند.

خارق‌العاده‌ترین تصاویر مربوط به این پدیده‌ی طبیعی را هابل ثبت می‌کند؛ این تلسکوپ فضایی به هر عنصر، دما یا هر ویژگی طیفی دیگر، رنگ‌های مختلفی نسبت می‌دهد.

طی ۷ میلیارد سال آینده، خورشید ما بدین شکل نابود می‌شود؛ سرنوشتی که در انتظار ۲۵ درصد از ستاره‌های جهان هستی است.