مرگ ستاره‌ یک منظومه به چه شکل است

هیچ چیز جاودان نیست؛ حتی ستاره‌ها. بقای خورشید ما همانند باقی ستاره‌های حقیقی، در گرو همجوشی هسته‌ای درون هسته‌ی آن است.

ستاره ای در شرف نابودی


خورشید در دمایی بالغ بر چندین میلیون درجه‌ی سلسیوس، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و سپس دمای آن در اثر همجوشی هلیوم با کربن، بالاتر می‌رود.

لایه بیرونی گازی ستاره در شرف مرگ


همانند بسیاری از ستاره‌ها، دمای خورشید هیچ‌گاه به‌ اندازه‌ای بالا نمی‌رود که این ستاره به ابرنواختر تبدیل شود. زمانی که سوخت این ستاره به اتمام برسد، تا حد یک کوتوله‌ی سفید متراکم می‌شود؛ لایه‌‌های بیرونی خود را منفجر می‌کند و یک سحابی سیاره‌نما را شکل می‌دهد.

سحابی سیاره نما


این فرایند بازیابی کیهانی، هیدروژن و عناصر سنگین‌تر را به محیط میان‌ستاره‌ای بازمی‌گرداند.

سحابی ستاره نما M2-9


ستاره‌هایی با جرمی معادل هشت برابر جرم خورشید، به چنین سرنوشتی دچار می‌شوند و سحابی‌های سیاره‌‌نما، ساختار متفاوتی به خود می‌گیرند.

چهار سحابی سیاره نما مجزا


ستاره‌های تکی ممکن است مانند ۲۰ درصد از سحابی‌های سیاره‌نما، لایه‌های بیرونی خود را به فرم کروی منفجر کنند.

سحابی Eight Burst


ستاره‌های دوتایی ممکن است، مارپیچ یا سایر اشکال نامتقارن را تولید کنند.

سحابی سیاره نما با فرم نامتقارن


عمدتا سحابی‌های دوقطبی، از ستاره‌هایی به وجود می‌آیند که با سرعت بالایی در حال چرخش هستند.

نیتروژن، هیدروژن و امسیژن هایلایت شده در یک سحابی سیاره نما


خارق‌العاده‌ترین تصاویر مربوط به این پدیده‌ی طبیعی را هابل ثبت می‌کند؛ این تلسکوپ فضایی به هر عنصر، دما یا هر ویژگی طیفی دیگر، رنگ‌های مختلفی نسبت می‌دهد.

سحابی Ant


طی ۷ میلیارد سال آینده، خورشید ما بدین شکل نابود می‌شود؛ سرنوشتی که در انتظار ۲۵ درصد از ستاره‌های جهان هستی است.

سحابی پروانه‌ای

تلسکوپ بزرگ اروپا در سال 2024 به بهره‌برداری خواهد رسید
مشاهده