دانشمندان ناسا: تا سال ۲۰۲۲ می‌توان ماه را قابل سکونت کرد

دانشمندان ناسا: تا سال ۲۰۲۲ می‌توان ماه را قابل سکونت کرد

در ۱۲ ماه اخیر همواره اکثر توجهات معطوف به برنامه‌ی سفر به مریخ ناسا بوده است. اما در این هنگام دسته‌ای از متخصصان به همراه گروهی از دانشمندان ارشد ناسا هم بوده‌اند که با انتشار ژورنال ویژه‌ای به بررسی چگونگی راهکارهای سکونت روی ماه و تبدیل این کره به یک محل قابل اسکان برای بشر پرداخته‌اند. آنها باور دارند که تنها با هزینه‌ی ۱۰ میلیارد دلار می‌توان طی هفت سال آینده این ایده را محقق ساخت.

هرچند که این ایده بسیار شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد، اما واقعیت این است که هدف نهایی از این پیشنهاد خود کره‌ی ماه نیست. اگر بخواهیم از یک نقطه نظر کاوشگرانه نگاه کنیم، می‌توانیم بگوییم بیشتر دانشمندان اهداف بزرگتری را از این کار در سر می‌پروانند. ولی به عقیده‌ی دانشمندان، درس‌ها و تجاربی که از فناوری ایجاد و گسترش ساختارهای انسانی در جایی بیرون سیاره‌ی زمین خواهیم آموخت، می‌تواند زمینه را برای سفر آینده به مریخ و سایر سیارات هموارتر کند. کریس مک‌کی (Chris Mckay) زیست‌شناس نجومی ناسا در این باره می‌گوید:

من به شخصه علاقه‌ای به کره‌ی ماه ندارم. از دید من کره‌ی ماه همانند یک توپ بتونی بزرگ و به همان اندازه خمود و سرد است. اما ما تا قبل از اینکه به چگونگی پژوهش روی ماه پی نبریم نمی‌توانیم به انجام این ماموریت روی مریخ فکر کنیم. کره‌ی ماه، نقشه‌ی راه ما برای دستیابی به مریخ است.

آغاز کار مقاله‌های ژورنالی استخراج شده از این کار گروهی به آگوست ۲۰۱۴ باز می‌گردد؛ در آن زمان شماری از بزرگترین مغزهای فعال در زمینه‌ی پژوهش و تجارت فضایی دور هم گرد آمدند تا درباره‌ی ایجاد ساختار و اسکان روی کره‌ی ماه با هزینه‌ی کم به کاوش و واکاوی بپردازند.

ما از سال ۱۹۷۲ که برای نخستین بار به روی ماه قدم گذاشتیم تا به امروز هیچ گاه روی این کره باز نگشته‌ایم. دلیل واضح این امر، هزینه‌ی بالای سفر به ماه است. ماموریت آپولو که توانست نخستین انسان‌ها را روی سطح ماه برساند با برآوردهای امروزی چیزی حدود ۱۵۰ میلیارد دلار هزینه دارد. از سویی با بودجه‌ی سالیانه‌ی ۱۹.۳ میلیارد دلار که برای کل سال ۲۰۱۶ برای ناسا اختصاص داده شده است مسلما نمی‌توان سفر به ماه یا سفر به مریخ را با این بودجه در نظر گرفت. اما با پیدایش فناوری‌های جدید این مشکل مدت زیادی دوام نخواهد داشت. چارلز میلر (Charles Miller) در یکی از گزارش‌هایش بیان می‌کند:

ایالات متحده می‌تواند طی پنج تا هفت سال آینده و با هزینه‌ای حدود ۱۰ میلیارد دلار (۳۰ درصد بیشتر یا کمتر از این) پروژه‌ی سفر مجدد انسان به ماه را به انجام برساند.

این میزان هزینه در واقع از هزینه‌ی یک ناو دریایی بزرگ ایالات متحده کمتر است. مک‌کی همچنین بیان کرد:

این رویداد می‌تواند یک فرصت بزرگ باشد. نکته‌ی مهمی که وجود دارد این است که برخی فناوری‌های نوین در این زمینه مطرح شده‌اند که اساسا مرتبط با امر فضا نیستند. در این میان می‌توان به خودروهای خودران و همچنین فناوری بازیافت فضولات اشاره کرد که مسلما در فضا بسیار به کار خواهند آمد و به این ترتیب می‌توانند هزینه‌‌های نهایی اسکان روی ماه را به مقدار چشمگیری کاهش داده و آن را ساده‌تر کنند.

بر پایه‌ی مقاله‌های پژوهشی منتشر شده در این زمینه، فرایند اسکان روی ماه در حدود ۱۰ نفر را تا یک سال در وهله‌ی اول روی این کره نگه خواهد داشت و سپس به تدریج می‌توان در طی یک دهه به تعداد کارآمد ۱۰۰ نفر روی کره‌ی ماه رسید. آنها می‌توانند در برنامه‌ی آینده‌ی اسپیس ایکس موسوم به فالکون هِوی به ماه بروند و با استفاده از فناوری چاپ سه‌بعدی، به آسانی همه‌ی تجهیزانی که روی زمین در اختیار دارند را برای خود بسازند.

مستعمره‌ی جدید احتمالا در حاشیه‌ی یکی از قطب‌های ماه ایجاد می‌شود. چون این نواحی نسبت به سایر بخش‌های کره از نور بیشتری بهره‌مند می‌شوند و در نتیجه تجهیزات تولید توان خورشیدی در آنها کارایی بیشتر خواهند داشت. در بخشی از گزارش انتشار یافته در مارکت‌واچ می‌خوانیم:

علاوه بر آن، همه‌ی انرژی به دست آمده از آن منابع خورشیدی می‌تواند توان مورد نیاز را برای ربات‌ها فراهم کند تا بتوانند مقادیر انبوه یخِ شناسایی شده درون گودال‌ها را کنده‌کاری کرده و خارج کنند. آب جمع‌آوری شده از این طریق می‌تواند برای فراهم‌سازی آب مورد نیاز برای ادامه‌ی زندگی روی ماه و همچنین برای تولید اکسیژن استفاده شود. همچنین می‌توان طی فرایندهایی آن را به صورت سوخت موشک در آورد و از آن برای تغذیه‌ی مجدد فضاپیماها بهره برد.

فضانوردان احتمالا می‌توانند در زیستگاهی همانند فضای بادی کمپانی بایگلو (Bigelow) سکونت کنند که تصویر ترسیمی آن در شکل زیر نشان داده شده است. این فضاپیما یک فضای مقاوم در برابر تشعشع است که امکان زیست را برای یک دامنه‌ی مشخص فراهم می‌آورد و علاوه بر آن دارای قابلیت ذخیره‌سازی و انتقال آسان نیز خواهد بود. فضای مذکور همچنین می‌تواند محل مناسبی برای انباشت فراورده‌های اساسی همچون انرژی، آب پاک و مواد غذایی باشد که از بازیابی فضولات به دست خواهد آمد.

باقی غذاها و ذخیره‌های لازم برای ۱۰ نفر هم که قابلیت ساخت با چاپگرهای سه‌بعدی یا پرورش به صورت طبیعی را نداشته باشند، توسط اسپیس‌ایکس به ماه ارسال خواهند شد و این کار در هر سال هزینه‌ای کمتر از ۳۵۰ میلیون دلار خواهد داشت و در صورت انجام با راکت فالکون ۹ فرستاده خواهد شد.

دانشمندان باور دارند که این طرح با وجود جالب بودن، مشکل اساسی دارد؛ هزینه‌ی ۱۰ میلیون دلاری این ماموریت از بودجه‌ی ۳ تا ۴ میلیون دلاری ناسا برای ماموریت‌های پروازی بسیار بیشتر است. اما به هر حال باید در نظر داشته باشیم که برای ماموریتی همچون اسکان روی کره‌ی ماه قیمت معقول و پایینی به نظر می‌رسد و این پول مسلما قابل تهیه و دسترسی است و می‌تواند همزمان با عملیات سفر به مریخ و در کنار آن مورد پردازش و بررسی قرار گیرد.

هزینه‌ها در صورتی که سرویس‌دهنده‌های تجاری مرتبط پا به میان بگذارند، پایین‌تر هم خواهند آمد. این سازمان‌ها می‌توانند در مرتبه‌ی نخست گزینه‌های فروش پیشرانه برای سفر به مدار ماه پیش روی ناسا قرار گیرند. همچنین علاوه بر ناسا، آژانس‌های فضای دیگری هم خواهند بود که برای سفر و ارسال انسان به مریخ به این سازمان‌ها متوسل خواهند شد.

تمامی مقاله‌های منتشر شده در ویرایش ویژه‌ی نیو اسپیس به طور رایگان به تازگی در دسترس قرار گرفته‌اند و شما هم می‌توانید برای افزایش دانش خود درباره‌ی سفرهای آینده‌ی فضایی آنها را مورد بررسی قرار دهید. شاید اگر بخواهیم رویاپردازانه به ماجرا نگاه کنیم، می‌توانیم بگوییم که این سفرها حتی از دسترس شما هم خارج نخواهند بود، چون بسیار نزدیک‌تر از چیزی رخ خواهند داد که شما ممکن است تصورش را داشته باشید. در پایان بخشی از این گزارش‌ها آمده است:

اکنون زمان آن رسیده است که به کره‌ی ماه بازگردیم؛ اما این بار برای اقامت دایم. بودجه و پول دیگر نمی‌تواند سد راه این کار باشد.