ساخت یک ربات زنده با استفاده از سلول قلب موش

محققان دانشگاه هاروارد یک سایبورگ لقمه‌ماهی (شبیه به سفره‌ماهی اما کوچک‌تر) ساخته‌اند که می‌توان زیر آب با استفاده از نور آن را کنترل کرد.

این ربات نرم که توسط «کوین کیت پارکر» از دانشگاه هاروارد ساخته شده، ۱۶ میلی‌متر طول دارد. محققان در بدنه‌ی آن از اسکلتی با جنس طلا استفاده شده و روی آن را با پلیمری انعطاف‌پذیر پوشانده‌اند. ماهیچه‌های این سایبورگ از ۲۰۰ هزار سلول قلب موش تشکیل شده‌اند که به صورت لایه‌ی روی هم قرار داده شده‌اند. پارکر می‌گوید: «چیزی که من ساخته‌ام یک موجود زنده است.»

این تیم برای حرکت دادن این ربات کوچک، ژن‌های سلول موش را طوری دست‌کاری کردند که نسبت به نور حساس شوند. وقتی این سلول‌ها در معرض نور قرار می‌گیرند، منقبض شده و لایه‌ها مثل نوعی پمپ عمل می‌کنند و اسکلت را به سمت پایین هل می‌دهند. به این طریق، این ربات کوچک از حرکات یک لقمه‌ماهی واقعی تقلید می‌کند.

تابش فرکانس‌های خاصی از نور روی این ربات، موجی از انقباض‌ها را ایجاد می‌کند که در طول بدن آن گسترده شده و در نتیجه موج‌دار می‌شود. اگر محققان فرکانس‌های مختلفی را بتابند، این سایبورگ با سرعت‌های متفاوتی حرکت می‌کند. با تابش نور به یک سمت بدن‌اش، این ربات کوچک می‌تواند دور بزند. محققان با نور این ربات را کنترل کردند و این لقمه‌ماهی مصنوعی با موفقیت توانست از میان موانع شنا کند.

لقمه‌ماهی مصنوعی یک ماشین زنده است، اما پارکر می‌گوید هنوز با ساخت ربات‌های پیچیده‌تری که از بافت موجودات زنده ساخته شده‌اند، زمان زیادی فاصله داریم. ما تازه یاد گرفته‌ایم چگونه از سلول‌های زنده به عنوان یک ماده استفاده کنیم و این به نوبه‌ی خود یک چالش بزرگ است؛ چون آنها برای زنده ماندن به شرایط خاصی نیاز دارند.

پارکر قبلا هم با استفاده از بافت قلب، یک سایبورگ عروس دریایی ساخته بود، اما طراحی و سیستم کنترل آن بسیار ساده‌تر از لقمه‌ماهی بودند.

اما هدف اصلی پارکر ساخت ربات‌های زنده نیست. بلکه او با ساخت آنها می‌خواهد نحوه‌ی ساز و کار پمپ‌های ماهیچه‌ای و ناراحتی قلبی را بهتر بفهمد. پارکر می‌گوید: «من در اصل به ساخت یک قلب علاقه‌مند هستم.»