جنگ جهانی اول چگونه موجب پیدایش کارتوگرافی در نشنال جئوگرافی شد

در تابستان سال ۱۹۱۴، آمریکایی‌ها شروع به خواندن اخبار مربوط به یک درگیری نظامی کردند که اندکی بعد روزنامه‌ها آن را جنگ بزرگ نامیدند.

مناقشه‌ای که به‌ سرعت ابعاد جهانی پیدا کرد و سه سال پس از آغاز، پای ایالات متحده نیز به آن باز شد.

اما این نقشه‌های نشنال جئوگرافی بود که به‌سرعت به آمریکایی‌ها کمک کرد تا گستردگی مناقشه‌ای چنان وسیع را که بعدا با عنوان جنگ جهانی اول شناخته شد، درک کنند. رابرت پول، سردبیر اجرایی سابق مجله‌ی نشنال جئوگرافی و مولف کتابی در زمینه‌یتاریخچه‌ی این نشریه‌ی مطرح آمریکایی می‌گوید:

افرادی که جنگ را به‌طور کامل دنبال کردند، همگی با خواندن روزنامه‌ها این کار را انجام ‌دادند. [در این میان] نقشه‌ها ابزاری بسیار مهم در درک مکان‌های بسیار دور و اسامی بیگانه بودند.

با آغاز جنگ جهانی اول، نشنال جئوگرافی نسخه‌ی ماه اوت ۱۹۱۴ خود را اصلاح کرد تا نقشه‌ای از کشورهای جدید شبه جزیره‌ی بالکان و اروپای مرکزی را به آن اضافه کند؛ نقشه‌ای که به‌طور برجسته اسامی مکان‌هایی را نشان می‌داد که جنگ با شدت بیشتری در آن‌ها جریان داشت. نقشه‌های نشنال جئوگرافی بین مردم به محبوبیت دست پیدا کردند و شهرت این مجله را افزایش دادند. تا پایان سال، میزان عضویت در انجمن نشنال جئوگرافی ۵۰ درصد رشد کرده و به بیش از ۳۳۶ هزار نفر رسیده بود.

در اوت ۱۹۱۴، مجله‌ی نشنال جئوگرافی نقشه‌ای از اروپا و کشورهای حوزه‌ی بالکان را منتشر کرد.

منطقه‌ای که بعدا به صحنه‌ی یکی از خونین‌ترین نبردها در تاریخ تبدیل شد.

از آنجایی که گیلبرت اچ گراونر، سردبیر وقت مجله پس از بازدید از بریتانیای کبیر، فرانسه و روسیه در تابستان ۱۹۱۳ در جریان جنگ دوم بالکان، وقوع درگیری شدید را پیش‌بینی کرده و سفارش تهیه‌ی یک نقشه از آن منطقه را داده بود.

نقشه‌ی کشورهای بالکان به محض آغاز جنگ برای انتشار آماده شد.

تا اوایل ۱۹۱۴، نسخه‌های کامل‌شده به مراکز انجمن در واشنگتن دی‌سی ارسال شدند و در انتظار لحظه‌ای ماندند که تنش‌ها به قدر کافی بالا بگیرند و توجه خوانندگان را جلب کنند.

گراونر تا زمانی که آتش جنگ در تابستان همان سال شعله‌ور شود، نقشه‌ها را در زیرزمین انجمن انبار کرد.

گیلبرت اچ گراونر، سردبیر وقت مجله‌ی نشنال جئوگرافی در دفتر کار خود دیده می‌شود (تاریخ عکس: ۱۹۱۴).

وی در وصف نقشه می‌گوید: «نقشه بزرگ‌ترین شعر حماسی است. خطوط و رنگ‌های آن، تحقق رویاهای بزرگ را نشان می‌دهد.»

پول می‌گوید:

او نسبت به آنچه خوانندگان به آن علاقه‌مند بودند، حس ششم داشت.

او می‌توانست بگوید که اتفاقی مهم در اروپا در حال وقوع است؛ که این قاره به‌سرعت در حال تغییر است؛ که مردم به این گونه اطلاعاتی که از هیچ کجای دیگر به‌دست نمی‌آوردند، نیاز داشتند.

نشنال جئوگرافی توانست این جایگاه درخور را که هیچ کس توان دستیابی به آن را نداشت، از آن خود کند. [پس از آن]، دریافت واکنش‌های مطلوب نه‌تنها از جانب عموم؛ بلکه از سوی کاخ سفید و نیروی دریایی نیز آغاز شد.

نخستین نقشه‌های نشنال جئوگرافی

هرچند نشنال جئوگرافی امروزه به‌خوبی برای نقشه‌ها و اطلس‌هایش شناخته‌شده است؛ اما این مجله در طول ۲۷ سال نخست موجودیتش، خود در واقع اقدام به ساخت نقشه‌هایش نکرد.

مارک جنکینز، مسئول سابق بایگانی نشنال جئوگرافی می‌گوید:

پیش از سال ۱۹۱۵، مجله همیشه تمام نقشه‌های الحاقی را که اقدام به انتشار آن‌ها می‌کرد، از سازمان‌های دولتی به‌خصوص سازمان زمین‌شناسی آمریکا به‌دست می‌آورد.

هر زمان که آن‌ها پول ساخت یک نقشه را در اختیار داشتند، [گراونر] ناگزیر بود تا نقشه‌هایش را از طریق یک شرکت خارجی تهیه کند.

گراونر به شرکت‌های خارجی سفارش داد تا نقشه‌ی کشورهای بالکان و به دنبال آن نقشه‌ای از گسترش جبهه‌ی جنگ را در سال ۱۹۱۵ بسازند.

با این حال، ناامیدی گراونر از طرح‌های اولیه از نقشه‌ی جبهه‌ی جنگ در ترکیب با درآمد در حال افزایش مجله، وی را در سال ۱۹۱۵ به سمت پایه‌گذاری دپارتمان نقشه به عنوان نخستین واحد نقشه‌نگاری (کارتوگرافی) داخلی در نشنال جئوگرافی سوق داد.

نبرد هنگ ۹۲ام پیاده‌نظام فرانسه در سنگرها در سال ۱۹۱۶. نقشه‌های نشنال جئوگرافی از جبهه‌ی جنگ به مردم کمک کرد تا گزارش‌های خبری مربوط به نبردهای بسیار دور را درک کنند.

پول می‌گوید:

او [گراونر] فکر کرد [که شرکت‌های خارجی] آنچه را که می‌خواهد، نمی‌سازند و ساخت نقشه را نیز با سرعت کافی انجام نمی‌دهند. وی خواهان آن بود که بر کیفیت نظارت داشته باشد و می‌خواست هر زمان که نیاز داشت، نقشه‌ها را به‌دست آورد.

خوان والدز، جغرافیدان انجمن و مدیر تحریریه و پژوهش می‌گوید:

جنگ جهانی اول انگیزه‌ای برای ایجاد واحد نقشه‌نگاری در نشنال جئوگرافی بود. ما برای به تصویر کشیدن جهان به شیوه‌های گوناگون، شروع به استفاده از روش‌های مختلف ترسیم نقشه کردیم. ما صفحات نقشه را برای همراهی با مقالات به مجله معرفی کردیم تا مردم با مکان‌های دقیقی که در متن به آن‌ها اشاره می‌شد، آشنا شوند.

‌آن‌طور که جنکینز می‌گوید، دپارتمان نقشه در آغاز یک بخش تقریبا تک‌نفره بود. آلبرت بومستاید، نخستین نقشه‌کش مدیر دپارتمان نقشه، در واقع تنها نقشه‌کش این بخش بود.

نخستین نقشه‌ی الحاقی این دپارتمان، نقشه‌ی مناطق در حال جنگ غربی در سال ۱۹۱۸ بود که نام و موقعیت هر شهر یا دهکده را که احتمال برخورد با آن در گزارش‌ها از جبهه‌ی جنگ وجود داشت، برای خوانندگان ارائه می‌داد. این نقشه منبعی باارزش برای خوانندگان ناآشنا با قلمرو وسیع درگیر در جنگ محسوب می‌شد.

این نقشه‌ی الحاقی از سال ۱۹۱۸، نخستین نقشه‌ای بود که توسط دپارتمان اختصاصی کارتوگرافی نشنال جئوگرافی تهیه شد. هدف از طراحی آن، کمک به خوانندگان برای دنبال کردن جنگ در جبهه‌ی غربی در طول جنگ جهانی اول بود.

اسامی مکان‌های نقشه‌ی فوق آن چنان جامع بود که دبیر انجمن جغرافیایی فرانسه آن را کامل‌ترین نقشه از جبهه‌ی غربی نامید.

طبق اظهارات والدز، نقشه‌ی مناطق جنگی غرب، آن سنت نقشه‌نگاری تفصیلی را که نشنال جئوگرافی به خاطر آن شناخته شد، آغاز کرد. وی در این باره می‌گوید:

این نقشه سطح استانداردهای نقشه‌نگاری ما را تعیین کرد. آنچه نشنال جئوگرافی می‌تواند ارائه دهد، این نقشه‌های الحاقی تفصیلی هستند که به سهولت در دسترس عموم قرار نداشتند. آنچه [مردم] به‌طور معمول می‌بینند، نقشه‌های روزنامه‌ای کوچکی هستند که جزئیات چندانی را دربرندارند.

آن سال‌های جنگ، نقطه‌ی عطفی را برای انجمن نشنال جئوگرافی و رشته‌ی نقشه‌نگاری رقم زد. پول می‌گوید:

نقشه‌سازی در طول جنگ جهانی اول و متعاقب آن به‌شدت حرفه‌ای‌تر شد. افراد به اعتبار نقشه‌نگاری شروع به همراهی با نشنال جئوگرافی کردند. آن‌ها می‌دانستند که برای اطلاعات قابل اعتماد می‌توانند به ما مراجعه کنند.

نقشه‌نگاری در طول جنگ جهانی دوم

توسعه‌ی مهارت‌های نقشه‌سازی در دوران جنگ جهانی اول، سنگ بنای نقشی را بنیان گذاشت که نشنال جئوگرافی در جنگ جهانی دوم ایفا کرد؛ به‌طوری که به نوشته‌ی نیویورک تایمز در سال ۱۹۴۵، نقشه‌های انجمن در جبهه، در هوا، در سفارتخانه‌ها و کنسولگری‌ها یافت می‌شدند.

دو هفته پس از بمباران پرل هاربر، دفتر فرانکلین روزولت، رئیس جمهور وقت ایالات متحده از نشنال جئوگرافی درخواست کرد تا مکان‌هایی را که در جنوب شرق آسیا مورد حمله‌ی ژاپنی‌ها قرار گرفته بودند، در یک نقشه نشان دهد.

گراونر پس از ورود ایالات متحده به جنگ جهانی دوم، قفسه‌ای از نقشه را برای فرانکلین روزولت، رئیس‌جمهور وقت این کشور ارسال کرد. در تصویر، یکی از قفسه‌های نقشه پشت سر ویاچسلاو مولوتف، وزیر خارجه‌ی شوروی به پایین کشیده است (تاریخ تصویر: ۱۹۴۲).

پول می‌گوید:

نشنال جئوگرافی نقشه‌های اختصاصی را برای اتاق نقشه‌ی کاخ سفید تامین کرد. [رزولت] به همراه مشاوران ارشد خود نقشه‌ها را مرور می‌کرد و با دنبال کردن آن‌ها از آنچه در جنگ در حال وقوع بود، مطلع می‌شد.

هنگامی که ایالات متحده، اتحاد جماهیر شوروی و بریتانیا تصمیم به تقسیم اروپا گرفتند، از یک نقشه‌ی متعلق به نشنال جئوگرافی استفاده کردند که نشان می‌داد کدام قسمت‌ها از آلمان در بخش آمریکایی، کدام قسمت در بخش بریتانیایی و کدام قسمت در بخش متعلق به شوروی قرار بگیرد. آن‌ها در واقع برای تصمیم‌گیری بر سر ظاهر اروپای پساجنگ از یک نقشه‌ی ساخت نشنال جئوگرافی استفاده کردند.