لحظه‌ای که احتمالا مشتری کره‌ی زمین را نجات داده است

جاذبه‌ای ستاره‌ای

مشتری یا هرمز جاذبه‌ای قوی‌تر از مجموع سیارات منظومه‌ی شمسی دارد و جرمش ۲.۵ برابر کل سیارات منظومه است. بیشتر حجم غول گازی از هیدروژن و هلیم تشکیل شده که احتمالا مقدار زیادی صخره و اجرام سرگردان به آن اضافه شده باشند. هسته‌ی این غول از هیدروژن فلزی تشکیل شده و دمایش به ۲۴٫۰۰۰ درجه یعنی داغ‌تر از سطح خورشید می‌رسد. قطر مشتری ۱۱ برابر قطر زمین است و می‌تواند ۱۳۰۰ زمین را در خود جای دهد. در اطراف هرمز بیشتر از ۶۰ ماه در حال چرخش هستند که در بین آن‌ها گانمید بزرگترین ماه منظومه‌ی شمسی و بزرگتر از عطارد است، آیو بیشتر از ۴۰۰ آتشفشان فعال دارد و اروپا تنها ماه منظومه‌ی شمسی با قطب متغیر است. سطح اروپا از یخی با ضخامت ۲۰ کیلومتر پوشیده شده اما در زیر آن اقیانوسی از مایع جریان دارد که دانشمندان احتمال می‌دهند حامل نوعی حیات باشد.

تله‌ای برای سرگردانان

این برخورد چهارمین برخوردی است که از زمین دیده شده است. در تیرماه ۱۳۸۸ منجمان آماتور از انفجاری به اندازه‌ی اقیانوس آرام در سطح این سیاره خبر دارند، دو برخورد دیگر نیز در خرداد و مرداد ۱۳۸۹ گزارش شد اما تاثیر گزارترین برخورد با مشتری در تیرماه سال ۱۳۷۳ رخ داد، زمانی که ستاره‌ی دنباله دار Shoemaker–Levy 9 در دام جاذبه‌ی قدرتمند مشتری افتاد و این نیروی عظیم آن را تکه تکه کرد، پس از آن ستاره‌ی دنباله دار به صورت رشته‌ای به طول ۱.۱ میلیون کیلومتر (۳ برابر فاصله‌ی زمین تا ماه) از قطعات پشت سر هم درآمد و با سرعتی در حدود ۶۰ کیلومتر بر ثانیه به نیمه‌ی جنوبی مشتری برخورد کرد. اثرات این برخورد ماه‌ها قابل مشاهده بود.

نجات زمین

منجم آماتور جورج هال به طور اتفاقی از لحظه‌ی برخورد سیارک با سطح مشتری فیلم می‌گیرد. این برخورد چیز تازه‌ای نبود اما نکته‌ی جالب اینجاست که به گفته‌ی ستاره‌شناسان این سیارک در مسیر برخورد با زمین بوده و مشتری مانند یک سپر فضایی از کره‌ی آبی حفاظت کرده است. این که اندازه‌ی این سیارک چقدر بوده مشخص نیست اما اگر با زمین برخورد می‌کرد حداقل برای چندین سال آسمان آبی وجود نداشت و تمدن بشری نابود میشد. دانشمندان می‌گویند بدون سپرمحافظتی به نام مشتری، حیات بر روی زمین وجود نداشت.